सन्देशात्मक चुम्बन

 

दक्षिणबाट स्कूटीमा सरर्र कपाल हावामा फिजाउदै बैजयन्ति उत्तरतर्फ आएको टाढैबाट ठम्यायो  उसले ।  मनमनै सोच्योँ ‘’राम्री पनि कस्ती राम्री हो मोरी ! सर्लक्क मिलेको जीउ । कालो लामो कपाल । बारुले कम्मर । कैल्यै नबिझाउने जस्ता सफा आँखा । सधै मुस्कुराउँने बानी ….।  जे जे पर्ला पर्ला बाटोमै रोकौँ र हाम फालौँ कि !?’’

भावनामा बगेर  एकपटक सन्तोषले यस्तोपनि सोँच्यो । तर आफू स्वयम बिबाहित पुरुष । उनी समाजसेवी अर्थात जल्दीवल्दी राजनीतिककर्मी । फेरि सोच्यो । …’’ तर पनि, तर पनि, माने त जे पर्थ्यो पर्थ्यो, बेहोर्थेँ बरु….. । धत ! दिउसो मण्डल । ब्यस्त बजारमा ।  के सोँचेको हुँला मैले’’  पनि भन्दै’ आफैलाई सम्हाल्यो ।

करिब ३ महिना अघि कुनै एउटा कार्यक्रममा देखेको थियो उनलाई । समाजसेवी परिचयकासाथ कार्यक्रममा उनले बोलेका शब्दहरु मिल्ने भए कानमै सधै राखेर लिई जस्ता थिए । पछि पछि पनि भेट हुन्थ्यो कार्यक्रमहरुमा । उनको मन्तब्यको बेला आयो कि सन्तोष सास नफेरेजसरी सुनिरहन्थ्यो र एक टकले हेरिरहन्थ्यो उनलाई । ‘’एकमनले भन्ने गर्दथ्यो साला अलि आलाकाँचैमा बिबाह गरिएछ, ढिलो गरेको भए यीनै वा यस्तै राम्री र वजनदार माल पो पाइने थियो कि ?

यही बिच उसले आफ्नी श्रीमती र उनको योग्यता अनि स्नेहलाईपनि सम्झन्छ । उनिपनि कहा कम छिन र ? जात मिलेकी । भात मिलेकी । सँस्कार मिलेकी । पढे लेखेकी । केही गरुँ भन्ने खालकी…. अहँ आजसम्म एक शब्दले पिरेकी छैनिन । मनभित्र कति पिर होला । रिस होला वा दुख्ख होला तर देखिएकै छैन ।

यहीबेला बेस्सरी धोकेर खुट्टा लबरबराउदै घर गएको एक रातको एक क्षण उसको मनमा आयो । अँह, केही बोलिनन । हातमा समाएर भित्र लगिन । पानी दिइन ।बिस्तारामा बिस्तारै सुताइन ।  बिहान छक्काल हुदा जागेको उ । उसले नुहाइसकेपछि नजिकै आइन । बसिन । सुकँसुक गर्दै भनिन ‘’त्यसरी मात्ने गरी खाँदा ज्यान जोखिममा पर्दैन । धन्न छिमेकीले थाहा नपाएका । नत्र त मलाई मुख देखाउन पनि लाज हुन्थ्यो । मेरो विन्तिछ, कहिलेकाँही भएपनि यसरी नखानुस । बरु खानै मनलागे यँही लिएर आउनुस । खानुस ।  वल्ल वल्ल गरेर घरभित्र जोगाएको इज्जतलाई सडकमा नलैजानुस’’….. । केही छिनपछि आँशु पुछ्दै भान्सातिर गइन । यस्तो घरबारे जिन्दगीका बिचमापनि उसलाई फेरि वैजयन्तिप्रतिको आफ्नो आशक्ति बढेकोमा आफैलाई गाली गर्न मनलाग्यो ।

बिकासे कार्यालय । कार्यक्रमहरु आइरहने । रासन, भाषण र आसनहरु पनि आइरहने । तर जब जब कार्यक्रमका बारेका पत्रहरु विभिन्न अफिसहरुबाट आउँछन । उसले प्रायः महिला बिकास वा महिला सशक्तिकरण सम्बन्धी कार्यक्रममा  जान खोज्ने । अरु सहकर्मी कर्मचारीहरुमात्र होइन, स्वयम हाकिम नैपनि उसको चाहना देखेर मनमनै हाँस्थेँ । दामको लोभले भनौभने त्यो पनि होइन । एकपटक युएनडिपीको आवासीय कार्यक्रम आएको थियो चितवनको कुनै रिसोर्टमा बस्ने गरी । हाकिमले बिचार गरे सन्तोषलाई पठाउने । बिहान हाजिर गर्ने बेलामा केही कर्मचारीहरुकै सामुन्ने सन्तोषलाई सोधे । उस्ले भने ‘’भैगो सर । म त धेरै थरीका कार्यक्रमहरुमा जान्न । मलाई ज्याक अफ अल मास्टर अफ नन (धेरै डिग्री तर बिज्ञता केहीमा पनि नाइ) हुनु छैन । आयोभने मलाई महिला बिकास र महिला सशक्तिकरण जस्ता जेण्डरबेस कार्यक्रमहरुमा सहभागी हुने अवसर दिनु होला  । यसमा अरु साथीहरु नै जाउन ‘’’

नजिकै रहेका साथीहरु हाँसे । हाकिम पनि मुसुमुसु गरिरहे । सन्तोषले मतलव नै राखेन । उ आफ्नो कार्यकक्षमा गयो । काम सुरु गर्न थाल्यो । काम गर्न थाल्दछ उनै बैजयन्तिको अनुहार अगाडि आउँछ । मनमनै भन्दछ ’’कस्ती राम्री हो भन्या, मुस्कानपनि कस्तो ? लवाइ खबाइ केहीमा पनि दोष लगाउन नमिल्ने जस्ती । ओँठमा लाली त प्रायः सबै महिलाले लगाउछन । कसैको ओभर रातो । कसैको ओभर गाढा । कसैको त यता उता लिपपोत गरे जस्तो देखिनेगरी लगाउछन । उनकोभने ओँठकै रँगमा हल्का किसिमको । मुसुक्क हाँस्दा देखिने काँक्राको बियाँजस्ता दन्तहरु र वेलावेलामा सँगै झुल्कने रसिलो जिब्रो… । वर्णननै गर्न नसकिने खालको । अरु केही नभएपनि फेरि भेटन पाए…’’ उसलाई फेरि तान्छ वैजयन्तिको जिउ ढाल चाल र ब्यबहारले ।

उही सहरको बसाई । बैजयन्ति बाटोमा सरर्र स्कूटी हाक्दै आएको वा गएको देखिन्छ कि भनेर बाटोमा हिड्दा आँखाहरु फाल्ने गर्थ्यो टाढाढासम्म । कहिलेकाँही भेटेपछि हात हल्लाउथ्यो । देखिइनभने वैजयन्तिले पनि चुम्बा शैलीमा फर्काउथीन उसको अभिबादनलाई । त्यतिवेला उ झनै भुतुक्कै हुन्थ्यो । रोकिए त च्याप्पै म्वाइ खान्थे भन्ने सम्झन्थ्यो ।

महिला अधिकार र महिला सशक्तिकरणको बिषयमा वैयन्तिको अध्ययन वेजोडै थियो । प्रस्तुति पनि उस्तै प्रभावशाली । जिल्ला समन्वय समितिमा भएको एक कार्यक्रममा ‘’महिला अधिकार: समसायिक चर्चा’’ बिषयक कार्यपत्रमाथिको टिप्पणी गर्नेक्रममा बोल्दा उसले भनी कि: ’’ महिलाहरु पुरुषबाट मात्रै अन्यायमा परेका छैनन । पुरुषको हिँसाबाट मात्रै पीडित भएका छैनन । स्वयम महिलाहरुबाट पनि हिँसामा परेका छन र पीडित भएका छन । सासु बनेर बुहारीलाई प्रताडना दिनेहरु हो, सम्झने गर आफू बुहारी बन्दाका पिडाहरु र अन्यायहरु…………..’’।

यस्तो सुन्दा सन्तोषको मनभरिएर आयो । अनायाशै ताली बजायो । सन्तोषको तालीले अरु सहभागीहरुको तालीको सहयोग पायो । सिँगो हल एकछिन तालीको गडगडहाटले भरियो । वैयजन्ति मुसुमुसु हाँस्दै एकछिन रोकिइ र भनी धन्यवाद समर्थनका तालीहरुलाई र सादर नमन महिला सशक्तिकरणको पक्षका तपाई समस्त सहभागीहरुलाई ।

‘’टिप्पणी मन्तब्य सकेर ल्फोरमा आउने क्रममा उसले ‘’सन्तोष जी बिशेष धन्यवाद है तपाइलाई प्रस्तुतिको क्रममा उर्जा थपिदिएकोमा’’ भनी । यस्तो सुन्दा सन्तोष मुग्ध बन्दै हात बढायो र वैजयन्तिको हात पहिलो पटक समाउने अवसर पायो । त्यसक्षणमापनि सन्तोष र वैजयन्तिलाई धेरैले हेरे ।

समय बित्दै गयो । सन्तोषले र वैजयन्तिको भेट अरु अरु स्थानिय कार्यक्रमहरुमा धेरैपटक भयो । वैयन्तिपनि सन्तोषलाई देखेपछि नजिकै आउथी । चिया कफि वा चिसो सँगै एकले अर्कोलाई हेर्थे । देख्नेहरुलाई यीनीहरुका बिचमा हिमचिम नै छ कि क्या हो भन्ने लाग्दथ्यो । एकप्रकारले उनीहरु त्यसैमा आनन्द लिन्थे ।

‘’माल अर्काको राम्रो, खाल आफ्नो’’ भनेझै केही पुरुषहरु घरकी भन्दा परकीलाई हेर्न रुचाउँछन । चौबीस घण्टामा अठचालिस पटक घरकीले सेवा गरुन तर कुनै एकआध मिनेट परकी हासिँन वा परकीले माया प्रित एकछिन गासेँजस्तो देखाइनपनि सधैकालागि माया गरेजस्तो लाग्ने केही पुरुषहरुलाई ? प्रायःसबैका घरकीहरुले मरी मरी सेवागरेका हुन्छन । अलिकति केही भयो कि चिन्ता गरेर एकान्तमा रुन्छन । आफू नखाइ खुवाउछन । तर  केही नेपाली पुरुषहरु यो वा त्यो कोणबाट घरकीलाई रुवाँउछन । यसैले त होला नि महिला अधिकार र सशक्तिकरणको बिषयमा अरु देशमा भन्दा नेपाल जस्ता देशमा बढाउनु परेको पनि ।  मपनि किन वैयजन्तिको पछि लागेको हुँला हँ ? सन्तोषले यसरी पटक पटक आफैलाई सवाल नसोधेको पनि कँहा होर ? तर उ समाहाल्लिनै सक्दैन । राती जागेपनि सम्झन्छ वैजयन्तिलाई । वैजयन्तिका सेता पाखुराहरुलाई र चिटिक्क परेको जिउ ढाल र चाललाई….. ।

कार्यक्रम नभएको केही समय भएको थियो । वजेट सकिएको असार पछिको साउन । साउनको खेतीपाती र झ्याम झ्याम पानी । दशै तिहार । यस्तै यस्तै परेर होला । कार्यक्रमहरु नआएको र सधै अफिसमा बस्नुपरेकोमा कार्यक्रमको खडेरी परेको लागिरहेको थियो सन्तोषलाई । सन्तोषलाई मात्र कँहा हो र ? हप्ताको एकदिन तारे होटलको खान्गी खान र चिटिक्क परेका वान्कीहरु हेर्न नपाएपछि बिकासे अड्डाका हाकिमहरुको भित्रीमन छटपट्टिने । हाकिमले हाजिरीको समयमा एकपटक भनेका थिए ‘’हैन कार्यक्रम केही आएन । लौन आ आफै मिलेर भएपनि कार्यक्रम बनाउ’’  ।

‘’सरको आज्ञा होस न के कस्तो हो हामी तैयार छौँ । अझ सर र लेखा अधिकृत भएर बोहोनी गरेपछि त झनै राम्रो….!!! कसैले यसोभन्दा सबैजनाले ताली पिटेका थिए ।

‘’बर्षको पहिलो कार्यक्रमको रुपमा आयो महिला सशक्तिकरणको । सन्तोष जिलाई त होला नी पठाउने । कि यसपाली अरुलाई पठाउने’’ हाकिमले सबैअधिकृतहरुले सुन्ने गरी भने । सुन्नेजति फेरि हासेँ । सन्तोषले सुनेन सायद । ‘’हैन सन्तोष जी किन मौन’’ ? हाकिमले फेरि सन्दर्भ उठाउदै कुरा दोहोराए । सन्तोषले बिना छलकपट, उही बालपन जसरी भन्यो ‘’साच्चै सर, महिला सशक्तिकरणको कार्यक्रम हो भने त म जान चाहन्छु ,यस बिषयमा विशिष्ट नलेज लिने मेरो इच्छा छ सर  । सरले के भन्नु हुन्छ। साथीहरुको पनि चाहना होला…भन्दै आफ्नो कार्यकक्षतिर लाग्यो ।

यसैबिच अरुहरुको राय बुझेर हाकिमले भने ‘’लौ यसपालीपनि तपाइकै भागमा भयो । तर महिला बिकास र महिला शसक्तिकरणका सबै कार्यक्रमहरु तपाइका पेवाभने हुने छैनन है सन्तोष जी’’ भनेर बिट मारे । केहीबेरमा पत्र थमाइयो । सोमबारसम्म ललितपुर स्थीत, गोदावरी रिसोर्टमा पुग्नुपर्ने रहेछ । घर गएर भन्यो । श्रीमती खुसी भइन । गोदावरीमा लोग्ने जान लागेकोमा । अझ भनौ एकहप्ते आबासीय कार्यक्रम त्यसमा पनि युरोपियन युनियनको । प्रकारान्तर रुपले युरो मज्जैले आउनेभयो भनेर उनी मख्खै थिइन । एकाबिहानै उठेर झयालबाट मुन्टो देखाउदै, पल्लो घरकीलाई भनिन ‘’हाम्रा घरका त गोदाउरी जाने रे । एक हप्ताको लागि , अब उठेर कपडा सपडा मिलाइदिनु पर्ने भएको छ ‘’।

पल्लो घरकीलाईभने ‘’कागलाई वेलपाक्यो हर्ष न विस्मात!’’ जस्तै । यता अधिकृतका कुरा, उनका बुढा सुब्बा । त्यसमापनि हुलाकका । यो कार्यक्रम । युरो । डलर आदि । केहीले छोएको छैन उनलाई । छोएको छ त साँझ बिहानको धन्दा र पुगेस पुगेसको समस्याले ।

अघिल्लो हप्ता कसैले उपहार दिएको ‘’गोल्डेन मेल’’ ब्रिफकेश समात्यो । ‘’लौ, यही ब्रिफकेशमा हाली दिनु है कपडा सपडा । मत अफिस पुगेर टिकटको ब्यबस्था गरी हुन सक्छ, आजैपनि चाँडै जानेगरी आउन सक्छु’’ भन्दै मोटरसाइकल स्टार्ट गरयो । अफिस पुगेर बुझ्दा थाहा भो ल्पेनको टिकट आजको मात्र होइन भोलिको पनि खलास । सबैले भने ‘’आs भोलि त सम्पर्कै मिति नै भैगो । अब तपाइ राम्रो बस खोज्नुस ‘’।

उनलाईपनि साथीहरुको सुझाव ठीकै हो भन्ने लाग्यो । अझ ल्पेनबाट नगएर बसबाट गएको अवस्थामा बसको टिकटको दोब्बर पैसा पाउने सेवाशर्त सम्बन्धी नियमको कुरापनि भन्ने सम्झ्यो । भित्रभित्र खुसी भयो, पन्त्ध्र सय अर्को आम्दानी हुने देखेर । बसपार्कमा चिनेको बसब्यबसायी समितिकै पदाधिकारीलाई फोन गरयो । टिकट पक्का गरयो । घर पुग्यो । हिड्ने बेलाको नास्ता, मीठो बनाएकी । खायो । दही दही …भन्दै कचौरा दिइन । ‘’ए यो जाडोमा पनि दही ! हुन त तिमीलाई साइत नै चाहिने हैन’’ भन्दै आधि खायो र आधि ‘’तिमीलाई नदिएर कसरी सबै खाउँ लौ’’ भन्दै दियो । ‘’अँ चिसो भएर मात्र हो, नत्र त सबै ज्यूनार हुने थियो …..’’ भन्दै कचौरा समाइन ।

‘’अफिसमा एउटा मात्र गाडी । त्यहीपनि हाकिमको घरकी श्रीमती जस्तो । अरुले छुनपनि नहुने !? । यस्तो यस्तो बेलामा त, लौ सरहरु बसपार्क वा एयरपोर्टतिर जादाँ भन्नु है, कहिल्यै नभन्ने । अरु त ठीकै हुन । गाडी र साडीमा चाँही हाम्रा हाकिम ठीक छैनन….श्रीमतीलाई सुनाउदै जुत्ता लगायो ।

उनलेपनि भनिन ‘’पाए त तपाइपनि त्यस्तै हुने होला नी. / प्रायः सबै लोग्ने मानिसको त्यस्तै चाला हो भन्छन । ख्वै आफु त जागिर नखाने भएकिले के थाहा पाउनु’’……. । ल ल बाइ बाई गर । पाए टयाक्सी नपाए टुकटुके त छदै छ नी भन्दै थियो घर नजिकै आइपुग्यो टुकटुके । रोक्यो । चढ्यो । बाइ बाइ गर्दै ‘’लौ राम्ररी जानु । कार्यक्रममा रमाउनु । राम्ररी आउनु ‘’भन्दै हात हल्लाइन । पर आँखाले देख्दासम्म हेरिरहिन । सन्तोषले भने फर्केरैपनि हेरेन । उसको सानै देखिको बानी यस्तै थियो ।

ल्पेनको टिकट नपाएको भनेको त बसको पनि उस्तै । उ पुग्दा नपुग्दै चिनेको कसैले बाहिरै भन्यो ‘’सन्तोष सर, तपाइपनि आखिरी बेलामा टिकट भन्नु हुन्छ, वल्ल वल्ल मिलाएको छुँ, लौ शुभयात्रा । आएपछि भेट हौउँला’’ ।  खचाखच भरिएको बस । अटसमटस गर्दै पस्यो । ढोकैको छेँउमा रहेछ । सायद स्टाफ सीट भनेर रोकेका हुन्छन, हो त्यही सिटमा बस्यो । आफ्नै मुख पुछयो । टाउको मुसारयो । सिट नभएर पनि टिकट काटिदिएकोमा तीनचार जना यात्रुहरु उभिएरै रहेका केहीले ‘’थोरै होर, जानुपर्ने पनि, झण्डै डेढसय किलोमिटर छ’’ भन्दै कराउदै थिए ।

‘’काठमाण्डौ जानुपर्ने भएपो । बिचको यात्रा कँहा पाइयोस त सिट’’ भनू जस्तो लागेको थियो उसलाई । फेरि मुखभरिको गाली पाइएला भनेर चुप लाग्यो । करिब पच्चिस किलोमिटर पर पुगेपछि रोक्कियो बस तेल हाल्ने बहानामा । कण्डक्टरले भन्यो ‘’लौ चियासीया खानेभए खानुहोस है । बस १५ मिनेट जती रोकिन्छः’’।

 केही झरे । उसलाईपनि झर्न मनलाग्यो । झर्यो । अलिपरैबाट देखि वैजयन्तिले र भनि, अरे. सर तपाइ कहा जान लागेको नी यसैमा हो  ? उसले हो भन्ने इशारामा टाउको हल्लायो । अली पर पर सर्दै कुरा गर्न लागे । बैजयन्तिले नजिकैको पसलबाट फ्रुटी मागी । खाए । चालक बसमा चढेको देखेर फ्रुटिको पैसा तिर्न सन्तोषले मनि ब्याग निकाल्यो । उनले रोक्दै भनी ‘’अरे, सरहरुले त ठूलो ठूलो कलम पो तिर्ने हो, जावो फ्रुटीको !? त्यसमा पनि मैले अर्डर गरेकी हुँ । सरी सर ….’’ उ केही बोल्नै सकेन । मनिब्याग पैन्टको पछाडिपट्टिको गोजीभित्र घुसारयो ।

बस चढिसकेपछि उनिहरु दुबैलाई कुरा गर्ने वातावरण भएन । सन्तोष ए साइडको १ नँ सिट । वैजयन्ति ए साइटकै ८ नँ सिटमा । अर्थात अगाडि र पछाडि । टाउको फर्काइ फर्काइ कुरा गर्न लाग्यो सन्तोषले । करिब ३० कि मि गुडिसकेको थियो बस । वैजयन्तिको छेउमा बसेको यात्रुलाई लाग्यो यीनीहरु सँगै बसुन । वैजयन्तिको शरिरबाट आएको अत्तरले उसको नाक हानिरहेको थियो । छिनछीनमा बज्ने फोनले कान खाइरहेको थियो । त्यसमा पनि १ नँ सीटवालाको चालाले उसको जिउ नै सिरिङ बनाइदिएको थियो । उसले वैजयन्तिलाई विस्तारै सोध्यो । तपाइहरु पूर्वपरिचित । उनले हाँस्दै ‘’हो’’ भन्ने सँकेत दिइन । एकै ठाँउमा बस्ने । उ उठेर अगाडि गयो र सन्तोषको कानमा फुफुसायो । सन्तोष उठेर बैजयन्तिको नजिक आयो । दुबै हाँसे । एकअर्कोसँग जोडिएर बसे । भलाकुसारी गरिरहे । नँया चिज किन्ने अवसर आयो भने एकले अर्कोलाई उछिन्दै किन्न लागे । खाए । रमाए । उनीहरुको मनखुसपन र ब्यबहार देखेर यात्राका लैलामजुन भन्ने सँज्ञापनि दिए कतिले । रातीको खाना खाने ठाउँ आयो । प्रायः सबै झरे बसबाट तर उनीहरु झरेनन । के के खाइयो खाइयो । भात खाने मनै छैन भन्नेमा दुबैको राय मिल्यो । बसिरहे । सन्तोषले जुस ल्यायो । चिसो है भन्दै दुबैले खाए । फ्रिज बाहिरको त हो तर मँसिरको महिना न हो । त्यसमा पनि रातको समय । चिसो किन नहोस है भन्दै आ आफंनो बट्टा सके ।

बसको झ्याल लागेकै थियो । तरपनि झयालको प्वालबाट छिरेको चिसो बढ्दै गयो ।  क्रमशः बढदै गयो । अलि जोडिएर बस्न चाहयो सन्तोष । वैजयन्तिको दाहिने साप्रोमा अलिअली दख्खल दिनेगरी हात राख्दै सरयो । ‘’जाडो भयो कि क्याहो’’ वैजयन्तिले सोधि । उसले बिस्तारै भन्यो ‘’हजुर’ ’जाडो बढ्दै गयो त्यसैले ।

‘’मँसिर -पुसको महिना । मध्यरातको बसको यात्रा । यस्सो ओढ्नेपनि लिएर हिड्नु पर्छ नि’’ थपी । उसले ‘’ल्याउनु त पर्थ्यो तर… ‘’मात्र भन्यो । वैजयन्तिले आफूले लगेको बाक्लो ओढ्ने  (बर्को) को केही भाग सन्तोषको जिउतिर पर्ने गरी फाली । सन्तोषले बर्कोको टुप्पो समात्यो र तान्यो । यतिन्जेल उसको भित्रीमनमा मात्र होइन, शरीरभरी रस पैदा भइसकेको थियो । के गरु, के गँरु वा कहा समाउ, कहा समाउ लाग्यो उसलाई । फेरि विस्तारै वैजयन्तिको उही बाँया साप्रोमा हात लग्यो । ‘’के भयो सन्तोष जी’’ वैजयन्तिले फेरि सोधी । केही भएको होइन,जाडो जाडो…. भन्दै अलिभित्रतिर हात घुसार्न लाग्यो । विस्तारै वैजयन्तिको पेटिकोटको भाग फेला पार्यो । आँखा चिम्म गरेर अलीभित्र लग्यो हात । निस्पट अँध्यारो रातका बिचमा राख्यो वैजयन्तिको भित्री भागको त्रिकोणात्मक रसकुण्ड माथि आफ्नो दायाँ हात ।

यसैबिच वैजयन्तिलेपनि विस्तारै आफ्नो हात त्यतैतिर ल्याइ । उसले एकप्रकारको आनन्द महसुस गरिरहेको थियो । त्रिकोणात्मक रसकुण्डको नजिक पुगेर थकाइ मारिरहेको सन्तोषको हाललाई विस्तारै समाउदै बाहिर ल्याइ । उठाउदै एक चुम्मा दिइ । अनि भनी ’’सन्तोष जि के गरेको यस्तो !? म त एक सन्तानकी आमा । त्यसमापनि समाजसेवी अर्थात प्रगतिवादी राजनीतिक कार्यकर्ता । चिन्ने जतिले आश गरेका छन । यो समाजका लागि केही गर्छे भन्ने गरेका छन । तपाई राष्ट्रसेवक । अझ महिलाअधिकारमुखी । राष्ट्रसेवाको क्रममा माथि माथि पुग्ने उमेर र लगाव भएको तपाइ जस्तो मान्छेले यस्तो गर्ने ? भविष्यमा उच्चतम पदम पुगेर देश र जनताको सेवामा पवित्र काम गर्ने तपाइका पवित्र हातका औलाहरु अँध्यारो कुनामा लुकेर चलाउने औलाहरु होइन । कृपया ! यी औँलाहरु रहेको पवित्र हातलाई सधै पवित्र काममा लगाउनु होला, अपवित्र काममा कहिल्यै नलगाउनु होला । एकपटलाई मौन विरोध मात्र गरेँ । सार्वजनिक गरिन तर सुध्रनुभएन भने अरुले लैँगीक न्यायको कठघरामा उभ्याउने छन । हो फेरि दोहोराए भन्छु, जिम्मेवारीका हिसाबले तपाइ पवित्र हात लिएर राष्ट्रसेवामा लाग्नुपर्ने स्थानमा हुनुहुन्छ। पवित्र कर्ममा लाग्नेहरुका हातहरुपनि पवित्र हुन्छन र हुनुपर्छ भन्ने मेरो बुझाई छ । त्यसैले अपवित्र कर्मका लागि अर्थात अनैतिक कार्यका लागि तपाइका पवित्र हातहरु अव उप्रान्त कहिल्यै नउठुन । मेरो हार्दिक सुझाव र विन्ती दुबै छ,’’ भन्दै फेरि चुम्मा दिई र  सन्तोषको हातलाई विस्तारै उसकै साप्रामाथि राखिदिई ।

अँध्यारोका बिचमा पनि सन्तोष निशब्द र पानी पानी भयो । सरी भन्न खोजेको थियो तर उसको गलाबाट शब्द निस्कनै सकेन । पुरै अर्कोतर्फ फर्केर कालो निस्पट रातमा त्रिसुलीको मन्द सुसाहट सुन्दै चुपचाप बस्यो । सासपनि बिस्तारै फेरयो । कलङ्की पुगेपछि विस्तारै फुसफुसायो ‘’गएँ है’’। वैजयन्ति केही बोलिनन । उ भने आफ्नो अनुहार देख्न्छिन की भनी नफर्केरै झरयो बसबाट र टयाक्सी समात्यो । लाग्यो गोदावरीतिर ।

  

२०७५ जेठ ११                                           कञ्चनपुर